شمال ایران، با تاریخی از گذشته‏‌های دور، مهم‏ترین خاستگاه اسطوره‏ای این سرزمین محسوب می‏‌شود که نمی‏‌توان بدان بی‏‌ اعتنا بود؛ جایگاهی همچون کوه البرز و نقش‏‌آفرینانی مانند سیمرغ، دیوهای مازندران، دروغ‌‏پرستان ورنه، آناهیتا، مهر، و غیره. مفهوم و نماد هر یک از آن‏ها در آداب و رسوم این مردم تجلی پیدا کرده است؛ بنابراین نمی‏توان آن را نادیده گرفت.

ممکن است امروزه کسانی که بعضی از مناسک و آیین‏‌ها را انجام می‏‌دهند نتوانند علت اعمال خویش را درک کنند. چون کارشان تقلیدی است. اجدادشان پشت در پشت چنین مراسمی را انجام می‏‌دادند و آن‏ها بر اساس عادت و اعتقاد خویش آن را انجام می‏‌دهند. بنابراین، محققان با ریشه‌‏یابی و شکافتن نمادها می‏توانند طرحی نو ارائه دهند که چنین تحقیقاتی در ادبیات نمایشی، فیلم، داستان‌‏نویسی، و انواع هنرها تأثیری به‏‌سزا خواهد گذاشت. البته ممکن است عده‏ای از محققان در بیان بعضی از نمادها و نشانه‏‌ها یا نظریه‏‌هایشان به خطا بروند. ولی ایرادی نیست. شاید باعث نقد و بررسی بیشتر شود.