برایان گنتس در مقدمه خود بر این کتاب می‌نویسد: «اگرچه پرلودها کاملاً سزاوار محبوبیت جهانی و شهرت گسترده خود هستند اما این‌ها تاوانی هم دارند. زیرا گاهی گوش دادن حقیقی به قطعاتی که بارها و بارها می‌شنویم، دشوارتر و دشوارتر می‌شود. و این طور است که انگار یک جور سلوفان و یا پوشش پلاستیکی، کم‌کم موسیقی را احاطه می‌کند و گوش دادن به آن می‌تواند شبیه به خوردن غذایی شود که فراموش کرده‌ایم ابتدا آن را از بسته‌بندی خود بیرون بیاوریم. اگر تجربه‌ی یک قطعه برای ما به چنین وضعیتی برسد احتمالاً خواهیم گفت که برایمان خسته‌کننده شده است و برای مدتی آن را کنار خواهیم گذاشت و چه‌بسا برای همیشه.
  در این ویراست از پرلودهای شوپن، کوشیده‌ام تا برای برداشتن سلوفان از روی قطعات بسیار محبوب و آشنا، و کشف مجدد ارژینالیته‌ی آن‌ها ابزارهایی را به پیانیست پیشنهاد کنم. اگرچه من رویکرد «هر چه کمتر بهتر» را نسبت به نت موسیقی برگزیده‌ام و ترجیح داده‌ام که به نسبت، تماس مستقیم آهنگساز با نوازنده را حفظ کنم،‌ در قسمت «نکاتی درباره‌ی اجرا» کوشیده‌ام تا دریافت‌های خود را، هم درمورد خود پرلودها و هم درباره‌ی روند این کشف مجدد، مطرح کنم.»